Ölü şairler, ölü fuarlar. 20 Temmuz'lar, 10
Ekim'ler, 1 Kasım'lar. Taze acıların
çağırdığı eski yangınlar. Takvimde gün
kalmadı anmalara. Teslim olmaklar,
olmamaklar. Dizerim daha.
DİZERİM DAHA
Göğsümde mermerlerle büyüdüm
Taşsız mezarların tahtalarıyla
Çiçek beslemeye sonra başladım
Kaynattığım tencereleri sevmeye
Çocuğumu emzirirken de öyle
Bütün aç ağızları yavru ağızları
Karalama defterlerim azaldı
Doğrudan yazmaya başladım
İnceden sürdüğüm ışkınları
İnce sakındım yoz ışıklardan
Mevsimler değişiyor toprak
Geri veriyor bağrına ne gömdüysek
Dilim avuçlarımda boncuk boncuk
Nice renk dizmişliğim var
Dizerim daha demiştim iplik iplik
Damarlarımdı onlar hep masmavi
Göğsüm bembeyaz
07/17.11.2015
"... Dünyaya / Büzüldükçe büzülen / Bir boşlukta titrerken rastlamış gibiyim / Dünyayı / Hep dünya dışından anlatmış gibiyim..."
Ben
- Dokunucu
- "Benim gecelerim kırlangıç haykırması / Martıların gerçek kanatlar çizdiği kareli su / Uzun sürmüş bir yanlışlıktan çalınma gölgem / Dilime indirmediğim taşlarla vuruluyorum" (.....................) Hayatta hiç bir şeyi "okulundan" öğrenmediğim için dizlerim ve avuçlarım kanadı çok. Bir de dudaklarımı çok dişledim. Dilimin ucunu hele. Anne öğütüydü, "Konuşmadan önce dilinin ucunu ısır." Otosansürün ahlâklısı. Dalmayalım fazla, kaçalım şimdilik bu konudan. Blog alnına yazayım: Hem öğreniyor hem oluşturuyorum. Siliyorum, yazıyorum, siliyorum... Ama sanki iskeleti oluştu artık. Omurgası var. Bakalım... Bakalım...