HEP
Ölüyorum aklım hayatta
Aklımı kusup kurtuluyorum
Sus pus olmayı öğreniyorum
Balkon demirlerinde kuşlar
Ağaçsız kuşlar kentli
Kent ayaklı ağaçsız
Ben kentte ağaç ve kuş
Kalbim özlemekte beni
Meğer vurulmuşum sahiden
Bu akan bedenimmiş
Düşmüş uykudaymışım
Kalkmış gibi yapmışım
Örtünmüşüm hafiften o kadar
Öğrenmişim annemden çocuk
O da bilmemiş ki neymiş hayat
Yaşamış fakat kime ne fayda
Susuyorum kâğıt gibi buruşuyorum
Öyle yağmursuz nasıl ıslak
Susuyorum sel alıyor beni
Dudaklarımmış nasıl çatlak
Hep öyle dik dik bakmışım
Kızmışlar hep bana çok
Çocukmuşum ben hep taze ölü
Gözlerim kanmamış kanmayacak
Susuzmuşum öyle gidiyormuşum
Temmuz 2008
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
