Dokunmak

HEP


Ölüyorum aklım hayatta
Aklımı kusup kurtuluyorum
Sus pus olmayı öğreniyorum
Balkon demirlerinde kuşlar

Ağaçsız kuşlar kentli
Kent ayaklı ağaçsız
Ben kentte ağaç ve kuş
Kalbim özlemekte beni

Meğer vurulmuşum sahiden
Bu akan bedenimmiş
Düşmüş uykudaymışım
Kalkmış gibi yapmışım

Örtünmüşüm hafiften o kadar
Öğrenmişim annemden çocuk
O da bilmemiş ki neymiş hayat
Yaşamış fakat kime ne fayda

Susuyorum kâğıt gibi buruşuyorum

Öyle yağmursuz nasıl ıslak
Susuyorum sel alıyor beni
Dudaklarımmış nasıl çatlak
Hep öyle dik dik bakmışım

Kızmışlar hep bana çok
Çocukmuşum ben hep taze ölü
Gözlerim kanmamış kanmayacak
Susuzmuşum öyle gidiyormuşum


Temmuz 2008