Dokunmak

Okmeydanı'nda bir evin kapısı

Hevsel'de bir ölümsüz fidan

"... Dünyaya / Büzüldükçe büzülen / Bir boşlukta titrerken rastlamış gibiyim / Dünyayı / Hep dünya dışından anlatmış gibiyim..."

Ben

Dokunucu: "Benim gecelerim kırlangıç haykırması / Martıların gerçek kanatlar çizdiği kareli su / Uzun sürmüş bir yanlışlıktan çalınma gölgem / Dilime indirmediğim taşlarla vuruluyorum" (.....................) Hayatta hiç bir şeyi "okulundan" öğrenmediğim için dizlerim ve avuçlarım kanadı çok. Bir de dudaklarımı çok dişledim. Dilimin ucunu hele. Anne öğütüydü, "Konuşmadan önce dilinin ucunu ısır." Otosansürün ahlâklısı. Dalmayalım fazla, kaçalım şimdilik bu konudan. Blog alnına yazayım: Hem öğreniyor hem oluşturuyorum. Siliyorum, yazıyorum, siliyorum... Ama sanki iskeleti oluştu artık. Omurgası var. Bakalım... Bakalım...